Czy podążasz za swoją legendą?

      Mówiono o niej, że powiela sentencje dawnych myślicieli, że zawarte w niej życiowe prawdy są więcej niż oczywiste. A przecież najciemniej jest pod latarnią, a często, jak mawiał M. Choromański, proste myśli omijają nas właśnie dlatego, że są najprostsze. Z tego powodu pewnie większość z nas prawdopodobnie zapomniałaby o tym co stara się nam przekazać Coelho w „Alchemiku”, pomimo tego że nie jest to zupełnie nowatorskie, to otwiera nam szerzej oczy. Otwiera też drzwi w naszej duszy, o których już zapomnieliśmy lub chcielibyśmy zapomnieć. Karze nam marzyć i podążać za własnym powołaniem, żyć swoją legendą, którą być może nie łatwo odnaleźć, ale przecież, jak twierdził C. Bernard, kto nie doznaje tortury niewiedzy, nie odczuje radości odkrycia. Aby nam się to udało trzeba udać się w podróż wgłąb siebie, własnych pragnień, marzeń i myśli, bo w końcu całe nasze życie jest wędrówką i poszukiwaniem. Już Konfucjusz wiedział, że to nie cel jest ważny, lecz droga do niego.

      Podobną prawdę można wyłowić z baśniowej, alegorycznej opowieści o wędrówce pasterza z Andaluzji, jaka jest tłem do rozmyślań autora w powieści nad tym, jak dotrzeć do samego siebie, własnego powołania, poznać „język wszechświata”. „Alchemika” można skrytykować lub się nim zachwycić, ale z pewnością nie można obok niego przejść obojętnie. Według mnie zasługuje on na miano powieści ponadczasowej. Mam nadzieję, że jeszcze dla wielu stanie się wspaniałą podróżą w świat marzeń, przywróci nadzieję, przypomni to, o czym zapominamy stając się dorosłymi ludźmi, bo zgadzając się z autorem powieści uważam, że „jeśli nie uda nam się spojrzeć na nasze życie jeszcze raz, z dziecinną prostotą i entuzjazmem, to gubimy sens życia”.

Autor: IsKra